|
ناتوردشت | home | archive | email | pictures | XML| Designer | blogger | ||
|
Monday, February 16, 2004
خيلي خسته مه ... ولي بايد بنويسم ... نمي شه
به صندلي ماشين که تکيه داده بودم و بهش گوش ميدادم حس خوبي داشتم که هنوز مي تونيم چيزايي بگيم که مجبور نباشيم هي توضيح بديم ، هي دليل بياريم ، هي ... آره معروف شده ... خانوم شاعره ... اولين کتابش در اومد : ديازپام ۱۰ ... بابا اين همون فاطمه ست ... حدود ۱ سالي طول کشيد تا ما به خودمون افتخار بديم و اين فاصله ي فني تا کشاورزي رو ميانبر بزنيم به خيابون منظريه ، توي ماشين و شيشه هاي بالاکشيده و بخار گرفته ... نشستيم و هي ... آره خوب بود . ياد هر هر هاي ۱۶ سالگي مان رو راه پله مدرسه افتادم ... اين همون فاطمه ست که اون روز سر زنگ آز ِ فيزيک قيچي در آورد و موهام رو چيد گذاشت لاي دفترش ... امروز گفت هنوز دارمش : هر وقت دلم تنگ شد آتيشش مي زنم ! اين همون فاطمه ست . با همون مهربوني ِ هميشگي ش ، با همون احساسات ۱۰۰ درجه و ۰ درجه سلسيوس ، و البته با همون استعداد بي بر و و برگردش که ما دوستاش قبلا کشفش کرده بوديما !! ( هه هه ) اينم يه شعر برگزيده از ديازپام ۱۰ : آوازهايي براي سرخپوست ياغي ۱ « اتوبان نيستم از من گذر کني تنها کوچه اي بن بستم مي تواني بيايي و در من آواز بخواني ! رم نيستم همه راهها به من ختم شود ميداني مقدسم که عاشقان را در آن به دار مي آويزند ! آهسته ! صدايم نزن خواب فنچ هاي روي شانه ام را مي آشوبي ! دلت شهر مي خواهد در من اما هيچ ميلي به شهر شدن نمي انجامد يک کوچه تنها يک کوچه کافي است که خانه ات را در آن بنا کني ! مي ترسم ! در من زني است که ناشيانه از عشق مي گريزد در من کودکي است که به تماشاي جهان مي نشيند در من شواليه اي است که با خود به جنگ مي ايستد در من ... اتوبان نيستم که از من گذر کني تنها کوچه اي بن بستم مي تواني بيايي و در من آواز بخواني آهسته ! طوري که خواب پروانه ها را نياشوبي ! » فاطمه حق ورديان بگم کجاش رو بلعيدم موقع خوندن ؟؟ مي ترسم ! در من زني است که ناشيانه از عشق مي گريزد ... |
آرشيو | |
| Template Copyright © 2004 Lost Lord All rights reserved | |||
