|
ناتوردشت | home | archive | email | pictures | XML| Designer | blogger | ||
|
Tuesday, April 10, 2007
فلسفه قلابی
خب باید زندگی کرد ... لبخند زد . خوش اخلاق بود . تا کارها پیش برود . همین است که تازگی ها یاد گرفته ام صبح که از خواب بیدار شدم ، قبل از هر کار دیگری ، حتی قبل از شانه کردن موها ، آن " کی چی بشه ؟ " لعنتی که با بقیه ی " آخرش که چی ها ؟ تا کی ها؟ و ... " که مدت های مدیدی است زیر تختم خانه کرده اند را بگیرم توی مشت هایم ... کمد اول از پایین را باز کنم و بگذارم وسط یکی از آن دفترهایی که 10 سال است می نویسمشان و کسی سراغشان نمی رود و رطوبت هم کپکی شان کرده ... تمام مدت هم حواسم هست چشمم به ریخت شان نیافتد ... آن وقت نفس راحت کشیده و نکشیده روز را شروع کنم ... یعنی سعی کنم شروع کنم ... ولی لعنتی ها صدای پچ پچ کر کننده شان که با آن لبخند های یک وری یک ریز در گوش هم دارند ، تمام روز کم و بیش به گوشم می رسد .... به گوشم می رسد ، وقتی هر کتابی را باز می کنم ... هر خودکار و مدادی که دست می گیرم ... هر برنامه یی که می ریزم ... هر غذایی که می پزم ... هر لبخند پت و پهنی که تا حد ممکن کش دار رو به آینه برای شادی روحم می کشم .. هر گپی و گفتی که با رفقا پشت تلفن می زنم و گوشی را می گذارم ... تمام روز هستند؛ همه جا؛ " کی چی بشه ؟ آخرش که چی ؟ " این روزها امانم را بریده اند ... گاهی از بس تمرکز می کنم که ندیده شان بگیرم ، قوی باشم ، حس میکنم تمام توانم را بلعیده اند یکجا . زود از کوره در رفتن ، خستگی زود رس ، حتی پیری زودرس از عوارض شان است ... گاهی آرزو می کنم می شد بی خیالش شد . کاش فقط یکبار ، یک روز ، یک عمر ، چیزی نبود ...کاری نبود ... مسئولیتی نبود که باید تمامش می کردم و نگاه امیدواری نبود که انتظاری ایجاد کند ؛ تا همین طور که نشسته ام ، پاهایم را دراز می کردم ، تا این " که چی بشه " لعنتی بیایند ، تمام م را بگیرند ، ببی نم دیگر می خواهند چه غلطی با باقیمانده ام بکنند تا تمام شوم ... |
آرشيو | |
| Template Copyright © 2004 Lost Lord All rights reserved | |||
